سرخرگهای قلبی یا اصطلاحاً سرخرگهای كرونر وظیفه خونرسانی به عضله قلب را به عهده دارند. این سرخرگها به صورت 2 تنه شریانی راست و چپ مستقیما از سرخرگ بزرگ آئورت جدا شده و در طی حركت برروی عضله قلب به شاخه های اصلی و فرعی تقسیم شده و از این طریق به كل قلب خونرسانی می كنند.
با افزایش سن ممكن است در برخی نقاط دیواره داخلی این عروق پلاكهای چربی ایجاد شده و به تدریج بزرگ شوند. عوامل آسیب رسان به دیواره سرخرگها با افزایش این پلاكها و همچنین سرعت بیشتر رشد آنها همراه می باشند. این عوامل شامل فاكتورهای ارثی، چربی خون بالا، دیابت، فشارخون بالا، مصرف سیگار، عوامل التهابی، كم تحركی و چاقی و برخی بیماریهای خاص می باشد و كنترل این عوامل با كاهش خطر تنگی عروقی و عوارض آن همراه می باشد.
قابل ذكر است كه ایجاد پلاكهای سرخرگی تا زمانی كه تنگی شدید در دیواره سرخرگ ایجاد نكرده باشد علامت خاصی ندارند. در صورتی كه پلاك ایجاد شده بیشتر از 50% فضای داخل سرخرگ را مسدود كند به علت ممانعت از جریان خون مناسب داخل آن منجر به علایم می شود. در موارد خفیف (70-50%) علایم درد قفسه سینه و یا تنگی نفس فقط در هنگام فعالیت شدید ایجاد می شود. درد قفسه سینه (اصطلاحاً آنژین) به علت نرسیدن اكسیژن كافی به عضله قلب ایجاد می شود. با افزایش حجم پلاك چربی و در نتیجه تشدید تنگی سرخرگ، محدودیت خونرسانی شریان بیشتر شده و فعالیت مختصر فرد مبتلا منجر به ایجاد آنژین می شود. در موارد بسیار شدید تنگی شریان (90%) ممكن است در حالت استراحت علائم آنژینی وجود داشته باشد. نكته مهم این است كه با افزایش تنگی سرخرگ، شاخه های جانبی و كمكی ممكن است در كنار سرخرگ آسیب دیده ایجاد شده و با خونرسانی به عضله مشروب شده توسط آن از شدت علائم بكاهند. ضمناً در برخی از افراد مخصوصا مبتلایان به دیابت علیرغم وجود ایسكمی بافت قلب به علت اختلالات عصبی ممكن است هیچگونه علائمی وجود نداشته باشد ویا علائم مختصر غیر اختصاصی ایجاد شود.
خطرناكترین عارضه پلاكهای چربی در دیواره سرخرگها، پاره شدن و یا زخمی شدن ناگهانی دیواره این پلاكها و تشكیل لخته خون برروی آن می باشد. لخته خون ایجاد شده منجر به انسداد كامل و یا نزدیك به كامل مجرای سرخرگ شده و منجر به سندرم های حاد كرونر و سكته های قلبی می شود.
در اغلب موارد الكتروگرام در حالت استراحت در فرد مبتلا به تنگی سرخرگی قلب طبیعی است و در صورتی كه براساس شرح حال شك به بالینی به تنگی سرخرگی وجود داشته باشد، تست های تشخیص به كار می روند. این تست ها شامل تست ورزش(treadmill)، اسكن پرفیوژن و استرس اكوكاردیوگرافی می باشند. در صورتی كه شك بالینی به تنگی كرونر بالا باشد ممكن است متخصص قلب برای تشخیص سریعتر، مستقیماً آنژیوگرافی كرونر را در نظر بگیرد. درمان تنگی عروق كرونر شامل كنترل عوامل خطرساز، درمان دارویی برای كنترل درد، آسپیرین برای پیشگیری از حملات قلبی و اصلاح تنگی برای رفع علائم است. اصلاح تنگی ممكن است توسط آنژیوپلاستی و یا عمل جراحی(CABG) انجام شود.